آزمایش انسان با ترس ، گرسنگی ، و کاهش در مالها و جانها و محصولات آیه 155 سوره بقره

اَعُوذُ بِاللّهِ منَ الشّیطانِ الرَّجیم
@mohkamat1

وَ لَنَبْلُوَنَّکُمْ بِشَیْ‏ءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَ الْجُوعِ وَ نَقْصٍ مِنَ الْأَمْوالِ وَ الْأَنْفُسِ وَ الثَّمَراتِ وَ بَشِّرِ الصَّابِرینَ بقره155
قطعاً همه شما را با چیزی از ترس ، گرسنگی ، و کاهش در مالها و جانها و محصولات، آزمایش می کنیم و تو ای پبامبر  به شکیبایان مژده بده !

بعد از ذکر مساله شهادت در راه خدا، و زندگى جاوید شهیدان ، و همچنین مساله صبر و شکر که هر کدام یکى از چهره هاى آزمایش الهى است ، در این آیه به مساله آزمایش به طور کلى و چهره هاى گوناگون آن اشاره مى کند
و به عنوان یک امر قطعى و تخلف ناپذیر مى فرماید:
"به طور مسلم ما همه شما را با امورى همچون ترس و گرسنگى و زیان مالى و جانى و کمبود محصولات آزمایش مى کنیم"(و لنبلونکم بشى ء من الخوف و الجوع و نقص من الاموال و الانفس و الثمرات ).
و از آنجا که پیروزى در این امتحانات جز در سایه مقاومت و پایدارى ممکن نیست در پایان آیه مى فرماید: و بشارت ده صابران و پایداران را (و بشر الصابرین ).
آنها هستند که از عهده این آزمایشهاى سخت به خوبى بر مى آیند و بشارت پیروزى متعلق به آنها است ، اما سست عهدان بى استقامت از بوته این آزمایشها سیه روى در مى آیند.
آیه بعد صابران را معرفى کرده مى گوید: آنها کسانى هستند که هر گاه مصیبتى به آنها رسد مى گویند ما از آن خدا هستیم و به سوى او باز مى گردیم (الذین اذا اصابتهم مصیبة قالوا انا لله و انا الیه راجعون ).
توجه به این واقعیت که همه از او هستیم این درس را به ما مى دهد که از زوال نعمتها هرگز ناراحت نشویم ، چرا که همه این مواهب بلکه خود ما تعلق به او داریم ، یکروز مى بخشد و روز دیگر مصلحت مى بیند و از ما باز مى گیرد و هر دو صلاح ما است .
توجه به این واقعیت که ما همه به سوى او باز مى گردیم به ما اعلام مى کند که اینجا سراى جاویدان نیست زوال نعمتها و کمبود مواهب و یا کثرت وفور آنها همه زودگذر است ، و همه اینها وسیله اى است براى پیمودن مراحل تکامل توجه به این دو اصل اساسى اثر عمیقى در ایجاد روح استقامت و صبر دارد.
بدیهى است منظور از گفتن جمله انا لله و انا الیه راجعون تنها ذکر زبانى آن نیست ، بلکه توجه به حقیقت و روح آن است که یکدنیا توحید و ایمان در عمق آن نهفته است .
و در آخرین آیه مورد بحث الطاف بزرگ الهى را براى صابران و سخت کوشان که از عهده این امتحانات بزرگ بر آمده اند بازگو مى کند و مى گوید: اینها کسانى هستند که لطف و رحمت خدا و درود الهى بر آنها است (اولئک علیهم صلوات من ربهم و رحمة)
این الطاف و رحمتها آنها را نیرو مى بخشد که در این راه پر خوف و خطر گرفتار اشتباه و انحراف نشوند، لذا در پایان آیه مى فرماید: و آنها هستند هدایت یافتگان (و اولئک هم المهتدون ).
و به این ترتیب فشرده اى از مساءله بزرگ امتحان و هدف نهائى و چهره هاى مختلف ، و عوامل پیروزى و همچنین نتایج آن را در این چند جمله کوتاه روشن مى سازد.
@mohkamat1
نتیجه:
👇👇👇
1 - انسان بدون شک و تردید مورد امتحان و ابتلاء قرار می گیرد ( نون تأکید در لنبلونکم )
2 - این امتحان و ابتلاء همیشگی است ( لام در لنبلونکم یعنی هر آینه )
3 - در نوع ابتلاء و امتحان میتوان گفت در آیه ترتیب لحاظ شده است . یعنی خوف و دشوارتر از آن جوع و دشوارتر از جوع نقص است که در خود نقص هم به ترتیب نقص اموال و بالاتر از آن نقص انفس و دشوارتر نقص ثمرات است .
4 - نکته بسیار مهم و قابل دقت این است که برای صابرین تعبیر " بشر " آمده است . یعنی بشارت بده . بشارت در جایی است که خود فرد از آن مطلع نباشد . یعنی صابرین از اجر و مقام و پاداش والایی برخوردارند که خودشان هم عظمت آن را نمیدانند . اگر تعبیر آیه مثلا طوبی للصابرین یا فاز الصابرون بود این برداشت نمیشد . اما تعبیر به " بشّـــر " یعنی آگاهی دادن به فرد از چیزی که آز آن آگاهی ندارد بیانگر عظمت پاداش است .
5 - به " صابرین " بشارت بده بیانگر این است که مسلما تحمل این ابتلائات سخت و دشوار است و لذا باید صبر و پایداری پیشه نمود .بنابر این باید انسان در دنیا خود را آماده تحمل دشواری ها و ناخوشایندی ها کند تا مشمول بشارت الهی واقع گردد .

عضویت در کانال "آیات تکان دهنده"👇
https://telegram.me/joinchat/BzQ3nEAIOdgOTEg0GR3tNQ

فرشته هایی که همه حرفهای ما را مینویسند ایه 18 سوره ق

اَعُوذُ بِاللّهِ منَ الشّیطانِ الرَّجیم
@mohkamat1
ما یَلْفِظُ مِنْ قَوْلٍ إِلاَّ لَدَیْهِ رَقیبٌ عَتیدٌ 18 ق
هیچ سخنی را بر زبان نمی آورد جز آنکه در نزد او فرشته ی مراقب حاضر و آماده ای ( برای نوشتن ) است.
👇👇👇
«رقیب»؛ به معناى مراقب و «عتید»؛ به معناى کسى است که مهیّاى انجام کار است.
گروهی از مفسران معتقدند که «رقیب» و «عتید»، همان دو فرشته‌اى هستند که در آیه «إِذْ یَتَلَقَّى الْمُتَلَقِّیَانِ عَنِ الْیَمِینِ وَ عَنِ الشِّمَالِ قَعِیدٌ» به عنوان «متلقیان»، از آنها یاد شده است. فرشته سمت راست، نامش «رقیب» و نویسنده کارهای خوب است و فرشته سمت چپ، نامش «عتید» و نویسنده کارهای بد است.
در آیه «إِذْ یَتَلَقَّى الْمُتَلَقِّیَانِ...» سخن از ثبت و مراقبت دو فرشته از تمامى اعمال آدمى است، که گفتار انسان نیز بخشی از آن است، اما در آیه «ما یَلْفِظُ مِن قَوْلٍ إِلاّ لَدَیْهِ رَقِیبٌ عَتِیدٌ» بر الفاظ و سخنان او تکیه بیشتری می‌کند و ذکر دوباره آن در این آیه، از باب ذکر خاص بعد از عام است. که در همه جا می‌فهماند گوینده نسبت به خاص عنایت بیشتری دارد. و آن عنایت خاص به جهت اهمیت فوق العاده و نقش مؤثرى است که گفتار در زندگى انسان‌ها دارد، تا آنجا که گاهى یک جمله، مسیر یک اجتماع را به سوى خیر یا شر تغییر می‌دهد. همچنین به جهت این‌که بسیارى از مردم سخنان خود را بخشی از اعمال خویش نمی‌دانند، خود را در سخن گفتن آزاد می‌بینند، در حالى که مؤثرترین و خطرناکترین اعمال آدمى همان سخنان او است.
در روایتی، رسول گرامی اسلام(ص) می‌فرماید: «فرشته دست راست نسبت به فرشته دست چپ فرمانروا است، هر گاه مسلمان کار نیکى انجام داد، فرشته دست راست ده برابر در نامه‌اش می‌نویسد، و هر گاه گناهى انجام داد و فرشته دست چپ خواست آن‌را به حسابش بنویسد، فرشته دست راست به او می‌گوید: دست نگهدار، و فرشته دست چپ هفت ساعت صبر می‌کند، اگر از این گناه به پیشگاه خداوند پوزش خواست و آمرزش طلبید آن گناه را به حساب او نمی‌نویسد، و اگر توبه نکرد یک گناه به حسابش می‌نویسد».🌴

در اینکه این دو فرشته چه سخنانی را می‏نویسند؟ در میان مفسران گفتگو است:

جمعی معتقدند همه را می‏نویسند، حتی ناله ‏ای را که دردمند در موقع درد سر می‏دهد! در حالی که بعضی دیگر عقیده دارند تنها الفاظ خیر و شر و واجب و مستحبّ یا حرام و مکروه را می‏نویسند و کاری به مباحات ندارند.

اما عمومیت تعبیر آیه نشان می‏دهد که تمامی الفاظ و گفتار آدمی ثبت می‏شود.

جالب اینکه در حدیثی از امام صادق (ع) آمده است که‏:

ان المؤمنین اذا قعدا یتحدثان قالت الحفظة بعضها لبعض اعتزلوا بنا، فلعل لهما سرا و قد ستر اللَّه علیهما!:

"هنگامی که دو مؤمن کنار هم می ‏نشینند و بحثهای خصوصی می‏کنند، حافظان اعمال به یکدیگر می‏گویند: ما باید کنار رویم، شاید آنها سری دارند که خداوند آن را مستور داشته".

راوی می‏گوید:" مگر خداوند عز و جل نمی‏فرماید ما یَلْفِظُ مِنْ قَوْلٍ إِلَّا لَدَیْهِ رَقِیبٌ عَتِیدٌ: "هیچ سخنی انسان نمی‏گوید مگر اینکه فرشته مراقب و آماده ثبت اعمال نزد آن حاضر است"؟

امام فرمود:
ان کانت الحفظة لا تسمع فان عالم السر یسمع و یری:

"اگر حافظان سخنان آنها را نشنوند خداوندی که از اسرار با خبر است می‏شنود و می‏بیند"!

از این روایت استفاده می‏شود که خداوند برای اکرام و احترام مؤمن بعضی از سخنان او را که جنبه سری دارد از آنها مکتوم می‏دارد، ولی خودش حافظ تمام این اسرار است.🌴

عضویت در کانال "آیات تکان دهنده"👇
https://telegram.me/joinchat/BzQ3nEAIOdgOTEg0GR3tNQ